Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Δεσποινίς Τζούλια του Αύγουστου Στρίντμπεργκ 2016-2017



                  Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ
          το αριστούργημα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ           
         

            Δεσποινίς Τζούλια (Fröken Julie) (1888)
                           Σκηνοθεσία: Μαρία Μπαλτατζή                                       
                                     
                   ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΞΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
    Παρασκευή-Σάββατο 5-6/12-13/19-20 Μαίου 
                          
                              Ακατάλληλο για ανηλίκους
                                              
       
       











                                        

                                               ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σημείωμα Σκηνοθέτιδας (Ανάλυση έργου)

Ο σουηδός δραματουργός Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849-1912), μια προσωπικότητα σχιζοφρενική και μεγαλοφυής, κατέχει ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Σ αυτόν συνοψίζεται όλη η ιστορία του θεάτρου από το 1800 ως σήμερα. Είναι ο πλέον πρωτοπόρος δραματουργός του τέλους του 19ου αιώνα και χαρισματικός προφήτης του θεάτρου του 20ου αιώνα. Κι αυτό γιατί προσεγγίζει με τα έργα του όλα τα αισθητικά ρεύματα όπως ιστορικό δράμα, ονειρόδραμα, ρομαντισμό, ρεαλισμό, νατουραλισμό, εξπρεσιονισμό, σουρεαλισμό, υπαρξισμό, θέατρο παραλόγου, αρνούμενος, ωστόσο, να σεβαστεί τα καθιερωμένα σύνορα μεταξύ των διάφορων ειδών, λόγω του ταμπεραμέντου και του δυναμισμού της ψυχής του  που ξεπερνάει το έργο του. Είναι από εκείνες τις «αναρχικές» μεγαλοφυΐες που φαίνονται ασύντακτες, γιατί δε χωράνε σε κανένα καλούπι, σε κανένα κανόνα, σε καμιά καθιερωμένη μορφή. Τους λείπει και το κατώτερο έστω όριο του μέτρου. Γεμάτος αξίες και ιδανικά που κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσεως… Με τα έργα του κατήγγειλε απροκάλυπτα τις κοινωνικές συμβάσεις και σχολίασε τις ηθικές αξίες της ζωής, την διανοητική ανισορροπία, την απροσάρμοστη σεξουαλικότητα, τις ανάγκες που δεν καλύπτονται, τις επιθυμίες που διαψεύδονται και τις επιλογές που δεν «επιλέγονται», φτάνοντας ως τα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου, με σκοπό να τον βοηθήσει να λυτρωθεί από την υπαρξιακή του αγωνία μέσα από την αυτογνωσία και την αυτοσυνείδηση.
Η γυναίκα θα ασκήσει πάνω στη ζωή του Στρίντμπεργκ μια αλλόκοτη και αντιφατική έλξη. Έχει συνειδητοποιήσει όσο κανένας άλλος το δραματικό, το σχεδόν μοιραίο βάρος του θηλυκού στοιχείου μέσα στη ζωή. Βλέπει στην πάλη άντρα-γυναίκας μια στοιχειακή αναμέτρηση, που παίρνει διαστάσεις φυσικού νόμου.  Αυτήν την πολυδιάστατη, μυστηριώδη και εν πολλοίς ανεξιχνίαστη θέαση της γυναικείας ψυχής, προσπαθεί να εξερευνήσει ο Στρίντμπεργκ, για τον οποίο η φύση της γυναικείας επιθυμίας αποτελεί έναν γρίφο. Τι επιθυμεί πραγματικά η γυναίκα στην ερωτική της σχέση με τον άνδρα; Θέλει να νικήσει και να «υποτάξει» τον άνδρα, ή αντίθετα επιθυμεί να ηττηθεί ερωτικά από αυτόν; Και τελικά δίνει ο ίδιος μια απάντηση σύνθετη σε αυτό του τον προβληματισμό. Η γυναίκα επιθυμεί πάντοτε να είναι η νικήτρια. Θέλει να υποτάξει τον άνδρα στο ερωτικό της ένστικτο, αλλά υπό μια προϋπόθεση. Ο άνδρας τον οποίο επιθυμεί να νικήσει πρέπει, πάντα, να είναι δυνατότερός της. Δυνατότερος ακόμη και από τον πατέρα-αφέντη που δεσπόζει στο ασυνείδητό της, έτσι ώστε να μπορεί να εκτοπίσει το αρχετυπικό είδωλό του και να πάρει τη θέση του. Νικώντας και υποτάσσοντας στο ερωτικό ένστικτό της έναν άνδρα δυνατότερό της, δυνατότερο και από τον πατέρα-αφέντη, η γυναίκα, ικανοποιεί την πιο βαθιά ασυνείδητη επιθυμία της. Ο εραστής όμως αυτής της νύχτας, ο Ζαν, αποδεικνύεται εν τέλει ανάξιος αυτού που επιζητεί και έτσι ολόκληρο το σκηνικό της ανταρσίας καταρρέει, για να οδηγηθεί η ηρωίδα, μοιραία, σε μια τελετουργική αυτοκτονία.
Η γυναίκα άσκησε και στη ζωή του Στρίντμπεργκ μία αντιφατικά μαγνητική έλξη
(3 γάμοι, 3 διαζύγια, 5 παιδιά), με κοινό και κριτικούς να θεωρούν-σε αρκετές περιπτώσεις-ότι τα στοιχεία του μισογυνισμού και του αντιφεμινισμού είναι έκδηλα σε όλα τα θεατρικά του έργα. Ο ίδιος, εξάλλου, ομολογεί ότι «αυτή είναι η άλλη όψη της έντρομης έλξης που νιώθω για το αντίθετο φύλο», πιστεύοντας ότι η γυναίκα στο πέρασμα των αιώνων είχε αποσυρθεί ηττημένη στα παρασκήνια, αλλά αυτή η πανάρχαια ήττα δεν λησμονήθηκε ποτέ...
Η «μάχη των φύλων», ως μια προαιώνια και αδιάλειπτη μονομαχία άντρα και γυναίκας, βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στα έργα του Στρίντμπεργκ Ο Πατέρας,1887-Οι Σύντροφοι, Δεσποινίς Τζούλια, Οι Δανειστές,1888-Ο Δεσμός,1893-Ο Χορός Του Θανάτου,1901 καθώς και στα αυτοβιογραφικά του μυθιστορήματα.

Η Δεσποινίς Τζούλια,  κατατάσσεται στα νατουραλιστικά του έργα, δηλαδή έργο στο οποίο είναι καθοριστική η καταλυτική επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση του ψυχισμού και των παθών του ατόμου, υπό το πρίσμα μιας ντετερμινιστικής προσέγγισης, έτσι όπως ορίστηκε κατά βάση από το νατουραλιστικό κίνημα με προεξάρχοντα τον Αντρέ Αντουάν. Ωστόσο η ανάλυση, εμβάθυνση και διάσπαση του «Εγώ» διαρρηγνύει χωρίς προσχήματα τα στεγανά του όποιου «καθαρόαιμου» νατουραλισμού. Περαιτέρω, έκδηλη είναι η παρουσία στοιχείων της αρχαίας τραγωδίας. Η δομή του έργου, για παράδειγμα, ακολουθεί τον αριστοτελικό «κανόνα των τριών ενοτήτων». Ενότητα μύθου, δηλαδή ένα σημαντικό γεγονός (γιορτή υπηρετικού προσωπικού). Ενότητα τόπου, δηλαδή ίδιο τόπο δράσης (κουζίνα αρχοντικού). Ενότητα χρόνου, δηλαδή η δράση πραγματώνεται εντός εικοσιτετραώρου (τη νύχτα του ηλιοστασίου στις 23 Ιουνίου και μικρότερη νύχτα του χρόνου). Ως προς την ουσία, ο Ζαν και η Τζούλια δεν εκπροσωπούν «χαρακτήρες» αλλά αέναες δυνάμεις που καθορίζουν την ανθρώπινη φύση με τρόπο καταλυτικό και τελολογικό. Επιθυμία, καθήκον, έρωτας, πάθος, μίσος, ζήλεια, εγωισμός, αλαζονεία, φιλοδοξία, εξουσία, αγωνία, αδιέξοδα, απελπισία, απόγνωση, πτώση και τελικά  τραγική κατάληξη, απαραίτητη συνθήκη της αρχαίας τραγωδίας. Στην κεντρική ηρωίδα, την «γαλαζοαίματη» Τζούλια, ικανοποιούνται και οι πέντε συνθήκες της τραγικής περσόνας, δεδομένου ότι η ηρωίδα πάσχει εξαιτίας μιας αναπόφευκτης μοίρας(αμαρτίες γονέων) , σφάλλει(σεξ με κατώτερό της λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης και αλαζονείας (ύβρις), έρχεται αντιμέτωπη με δυνάμεις υπέρτερες (καταγωγή, φύλο), βρίσκεται στην ανάγκη να επιλέξει ανάμεσα σε δύο λύσεις που και οι δυο θα την πληγώσουν(φυγή με κατώτερό της ταξικά ή αυτοκτονία) και τέλος μεταπίπτει από την ευφορία στη δυστυχία. Σαν μια γνήσια τραγική ηρωίδα συγκρούεται με τη Μοίρα, τη Θεία Δίκη, τους ανθρώπους, τον εαυτό της και συντρίβεται. Η έννοια της τραγικότητας συμπεριλαμβάνει και τη μεταβολή της, δηλαδή τη μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, μέσα από την εμπλοκή της σε αντιφατικές καταστάσεις, τρομερά διλήμματα και αδιέξοδα και τις συνακόλουθες συνέπειες αυτών των καταστάσεων με ενοχή, ψυχική οδύνη, μοναξιά, συντριβή(ερινύες), λύτρωση (ευμενίδες). Έτσι έρχεται η κάθαρση μέσα από την αυτοχειρία. Η αυτοκτονία της ωστόσο δεν συντελείται επί Σκηνής, άλλο ένα δείγμα κλασικής και ουχί νατουραλιστικής αντιμετώπισης του θανάτου, αφού η αρχαία τραγωδία είναι αυτή που δεν επιτρέπει να πεθαίνουν οι ήρωες επί Σκηνής. 

Ένα σκηνικό, δύο φύλα, τρία πρόσωπα. Ένας άνδρας, ο Ζαν και δύο γυναίκες, η Τζούλια και η Κριστίν. Στο αριστουργηματικό αυτό μονόπρακτο ψυχόδραμα και μία από τις κλασικότερες θεατρικές μελέτες της λειτουργίας και της πάλης των κοινωνικών τάξεων και των δύο φύλων, οι ήρωες οδηγούνται σε μία ακραία αναμέτρηση. Η αντιμαχία, ωστόσο, δεν περιορίζεται ανάμεσα στα δύο φύλα και στις κοινωνικές τάξεις, όπως τουλάχιστον πρωτοπαρουσιάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Στρίντμπεργκ-ο ασυναγώνιστος αυτός δόκτωρ της ψυχολογικής ανάλυσης-χειρίζεται το ψυχολογικό νυστέρι του αριστοτεχνικά, χρησιμοποιώντας το σαν έναν μεγεθυντικό φακό, μέσα από τον οποίο παρακολουθούμε βήμα-βήμα τις δονήσεις και τους σπασμούς που ακολουθούν την κατακόρυφη κατάδυση μιας υπό διάλυση Ψυχής στη διαδικασία του ψυχικού κατακερματισμού της και μέσω αυτής, μια υπό διάλυση κοινωνική τάξη και τις εγγενείς παθογένειες μιας άλλης ανερχόμενης τάξης. Το συμβολικό υφαίνεται με το πραγματικό τόσο σφιχτοδεμένα που αδυνατούμε να τα ξεμπερδέψουμε.
Πρόκειται για ένα έργο εμβληματικό για την παγκόσμια δραματουργία, συμβολικό, πολυεπίπεδο (ψυχολογικό, κοινωνικό, ταξικό, σεξουαλικό, φεμινιστικό), σκληρό και «αδιάντροπο» στην πλοκή και στη γλώσσα, άκρως πρωτοποριακό για την εποχή του χαρακτηρίστηκε «ανήθικο», δέχθηκε σφοδρή επίθεση και ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων προκαλώντας σκάνδαλο όταν δημοσιεύθηκε το 1888. Κι’ αυτό γιατί μέσα από την πολύπλευρη κι επίπονη διαδικασία της στριντμπεργκικής παρατήρησης της φύσης, της ψυχικής παθολογίας των ανθρώπων και των αντιδράσεών τους, συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσεως σ’ έναν τελετουργικό, ανελέητο και αβυσσαλέο αλληλοσπαραγμό, όλες οι ανθρώπινες εκφάνσεις. Η αριστοκρατική με την λαϊκή τάξη, το αρσενικό με το θηλυκό φύλο, η λογική με το ένστικτο, η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση και το όνειρο, η προσωπική αλήθεια με την υποκρισία, η ευαισθησία με τον κυνισμό, τα ευγενή ιδεώδη με την «πάση θυσία» επιβίωση, η θρησκεία με τις αντιφάσεις της, η χριστιανική ηθική με την ανάγκη για επιβίωση, το καθήκον με την επιθυμία, το ένδοξο παρελθόν με το παρακμιακό παρόν, το συνειδητό με το ασυνείδητο, η συνειδητή φιλοδοξία για κοινωνική ανέλιξη με το υποσυνείδητο κόμπλεξ της ταπεινής καταγωγής (επηρεασμός από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ), το κοινωνικό status με την τραγικότητα της ανθρώπινης αυτοκαταστροφικής φύσης, το σεξ με την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, η ανάγκη να εξουσιάσουμε με την ανάγκη να υποταχθούμε, το «είναι» με το αδιέξοδο της «ανυπαρξίας», η ζωή με το θάνατο…
                                                                                                                                                  
                                                                          Για την ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
                                                                                     Μαρία Μπαλτατζή

Ερμηνεύουν

Νίκος Παλπάνης: Ζαν / Υπηρέτης
Μαρία Μπαλτατζή: Τζούλια / Κόμισσα-Ιδιοκτήτρια Αρχοντικού
Βασιλική Χαραλαμπίδου: Κριστίν /Μαγείρισσα-Αρραβωνιαστικιά Ζαν

Σκηνοθεσία-Επιμέλεια Σκηνικών/Κοστουμιών/Μουσικής: Μαρία Μπαλτατζή

Ώρα Προσέλευσης: 21.00     Ώρα Παράστασης: 21.30
Διάρκεια: 90΄
Θέσεις περιορισμένες / Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση
Τιμή εισιτηρίου: 10€ (με ποτό)  Φοιτητικό/Κάρτα Ανεργίας: 7€

Ολύμπου 88(Αρχαία Αγορά) Τηλ.2310272909-2310285452-6974195079
www.politeiatheatrou.blogspot.com  e-mail: politeiatheatrou@gmail.com




































Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΩ (1943) (La Folle de Chaillot)του Ζαν Ζιρωντού/Διασκευή-Επεξεργασία Κειμένου: Μαρία Μπαλτατζή 2016-2017





































                                             Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΩ 
                             (La Folle de Chaillot)
                                       του Ζαν Ζιρωντού
                   Διασκευή-Επεξεργασία Κειμένου: Μαρία Μπαλτατζή





                 

                      Κάθε Σάββατο-Κυριακή (από 11 Φεβρουαρίου)

Σημείωμα Σκηνοθέτιδος

Δεν είναι μόνο ο Όργουελ με τον Μεγάλο Αδελφό που προφήτευσε τι επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες. Ανάλογες ζοφερές προφητείες, αλλά διατυπωμένες με ανάλαφρο και διασκεδαστικό τρόπο, έκανε κι ένας Γάλλος συγγραφέας και διπλωμάτης, ο Ζαν Ζιρωντού. Tο 1943, ένα χρόνο πριν πεθάνει, έγραψε την «Τρελή Του Σαγιώ», ένα θεατρικό συμβολικό έργο, που ο κωμικός αλλά και ποιητικός χαρακτήρας του συνδυάζεται με μια προφητική δύναμη που προκαλεί κατάπληξη. Ότι αποτελεί τη ζοφερή πραγματικότητα σήμερα, δηλαδή ο πόλεμος και η καταστροφή πόλεων, χωρών και λαών στο βωμό του κέρδους των Μεγάλων (Κατασκευαστικές Εταιρίες, Εταιρίες Όπλων και Οπλικών Συστημάτων, Εταιρίες Εκμετάλλευσης του Φυσικού Περιβάλλοντος, κ.α.) αναφέρονται σ’ αυτό το ποιητικό αριστούργημα, που υμνεί τη χαρά και την ελεύθερη ζωή και δίνει μια ίσως μια ουτοπική, αλλά και τόσο λυτρωτική λύση για κάθε τίμιο άνθρωπο που υπάρχει επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Οι Λαοί Νικούν όταν αποτελούνται από συνειδητοποιημένους και αποφασισμένους πολίτες! Αυτός είναι ο ουσιαστικός συμβολισμός του έργου!
«Ο κόσμος γέμισε νταβατζήδες! Διευθύνουν τα πάντα! Χαλάνε τα πάντα! Υπάρχει ένας νταβατζής για τον καθένα και για το κάθε τι! Γι’ αυτό τα πάντα ακριβαίνουν! Ήρθε η εποχή των σκλάβων! Είμαστε οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι στον κόσμο, φίλοι μου! Εμείς οι φτωχοί, οι τρελοί, τα γκαρσόνια, τα χαμίνια, οι παλιατζήδες! Από δω και πέρα ο καθένας θα έχει το νταβατζή του! Το τέλος έρχεται!», προειδοποιεί η Παλιατζού.
Για να πάρει την απάντηση από την Τρελή του Σαγιώ.
«Είναι ρεζιλίκι! Κι εσείς ακόμη πιο ηλίθιοι! Δε ντρέπεστε να σταυρώνετε τα χέρια σας έτσι όλοι και να θρηνείτε; Πως ανέχεστε έναν κόσμο όπου δεν βασιλεύει η ευτυχία από τα χαράματα ως τη νύχτα του Θεού; Είσαστε δειλοί! Αυτό είστε!»                                    Μαρία Μπαλτατζή
Η παράσταση έχει «ντυθεί» με αριστουργηματικά μουσικά κομμάτια γαλλικής μουσικής (ακορντεόν), τραγούδια, χορό και κοστούμια εποχής. Σκηνικό το εξωτερικό τμήμα ενός Καφέ στο Παρίσι.

Σημείωση: Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1945. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε από τη Μαίρη Κυβέλη το 1954, από το Εθνικό Θέατρο το 1966 με την Κατίνα Παξινού στο ρόλο της Τρελής του Σαγιώ, το 2003 με την Αντιγόνη Βαλάκου στον ίδιο ρόλο και το 2014 με την Άννα Παναγιωτοπούλου, επίσης στον ίδιο ρόλο. Το Κρατικό Θέατρο ανέβασε το έργο το 1981 με την Δέσπω Διαμαντίδου στον ρόλο αυτό.  

Περίληψη Έργου

Το έργο αρχίζει σ’ ένα καφέ στη συνοικία Σαγιώ του Παρισιού, το Λα Λιμπερτέ. Κάποιοι «καθώς πρέπει», ένας Πρόεδρος Μονοπωλιακών Εταιριών, μια ξεπεσμένη βαρώνη, κι ένας χρηματομεσίτης και αναζητητής κοιτασμάτων αναζητούν τρόπους πώς θα ανασκάψουν το Παρίσι για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν το πετρέλαιο που μάθανε ότι εντοπίστηκε στο υπέδαφός του. (Είναι προφανής ο συμβολισμός της αδίστακτης εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του ανθρώπου από τους κερδοσκόπους, οι οποίοι εκπροσωπούνται από άπληστους κομπιναδόρους, μεσίτες και χρηματιστές, οι οποίοι σαν αδηφάγα τρωκτικά αφήνουν στο πέρασμά τους φτώχια, καταστροφή και ερημιά). Οι απλοί άνθρωποι του λαού εντοπίζουν τον κίνδυνο και με επικεφαλής την Παλιατζού καταφεύγουν στην Τρελή Του Σαγιώ για βοήθεια. Πράγματι, την εξόντωσή τους αναλαμβάνει μια αρχοντική αλλά και ονειροπόλα, εκκεντρική κλοσάρ που περιφέρεται στην περιοχή του Σαγιό , η κόμισσα Αυρηλία (Ωρελί). Η Ωρελί ζει συνειδητά στον κόσμο της, ξεκομμένη από την πραγματικότητα. Δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν θέλει να ξέρει τι γίνεται στον κόσμο, ζει στο δικό της «άλλοτε». Αλλά ζει, δεν επιβιώνει. Κατορθώνει μέσα από τη δική της κοσμοθεωρία να είναι κοινωνική, χαρούμενη και αγαπητή σε όλους αυτούς που απαρτίζουν αυτούς που η κοινωνία αποκαλεί «απόκληρους της ζωής», «Περιθώριο». Ισορροπώντας ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική, το όνειρο και την πραγματικότητα, σατιρίζει την τυραννία που επιβάλει το χρήμα και με όπλο το καυστικό χιούμορ της, αντιστέκεται στην απάτη, το συμφέρον και την απληστία.
Οργανώνει εναντίον όλων των «Κακών» του κόσμου-σε ενιαίο μέτωπο- όλους τους φτωχούς της συνοικίας του Σαγιώ στο Παρίσι. Ρακοσυλλέκτες, Ανθοπώλες, Πλανόδιους τραγουδιστές, Λαντζιέρηδες, Σερβιτόρους, Παλιατζήδες, Μικροπωλητές, Αστυφύλακες, Εφημεριδοπώλες, Ανθοπώλες, Ζητιάνους και γενικά τον κόσμο που υπάρχει πανομοιότυπος πια σήμερα σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη, με πλήθος μετανάστες ανάμεσά τους-Αλβανούς, Πακιστανούς, Αφγανούς, Σύριους, Κούρδους…-
ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν σε όποιον τόπο πλέον, έχοντας εναντίον τους όλους τους Κακούς του Κόσμου αυτού και υπαίτιους ωστόσο της σημερινής κατάστασής τους.  
Στη συνέχεια Η Τρελή του Σαγιώ- και αφού πρώτα έχει στείλει ένα σημείωμα στους Κακούς ότι αυτή είναι η μοναδική κάτοχος εκμετάλλευσης του υπεδάφους στο Σαγιώ- καλεί στο καφέ Λα Λιμπερτέ σε σύσκεψη δύο φίλες της, «τρελές» άλλων συνοικιών του Παρισιού  και μέσω συζητήσεων ιδιαίτερης γλαφυρότητας και χιουμοριστικής διάθεσης, αποφασίζουν να περάσουν επί τόπου τους Κακούς από λαϊκό δικαστήριο. Αλλά επειδή η δίκη πρέπει να γίνει αναγκαστικά ερήμην τους για να μην υποψιαστούν τίποτε, διορίζουν την Παλιατζού ως συνήγορο των κατηγορουμένων, η οποία σε μια σπαρταριστή υπεράσπιση των «Κακών»  υπερθεματίζει σε τέτοιο βαθμό υπέρ των δικαίων τους, που τελικά εξασφαλίζει μέσω της αγόρευσής της την ετυμηγορία των παρευρισκομένων για την τύχη τους. «Εις Θάνατον!». Η Ωρελί παρασύρει και τελικά καταφέρνει να ρίξει στην χωρίς πάτο καταπακτή του Καφέ Λα Λιμπερτέ όλους τους «Κακούς» του κόσμου αυτού-πολιτικούς, εργολάβους, χρηματιστές, διαφημιστές, δημοσιογράφους, μεσίτες και λοιπούς Κακούς- και να απαλλάξει την Ανθρωπότητα από τους στυγνούς δολοφόνους της Ζωής, της Φύσης, της Ομορφιάς, της Αγάπης, της Ποίησης, της Τέχνης…
Ίσως πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, αλλά γι’ αυτό υπάρχει το Θέατρο!
Για να ζήσουμε-έστω και για λίγο- ελεύθεροι και να γιορτάσουμε το θρίαμβο της Νίκης Των Λαών! Εξάλλου ποιος ξέρει; Μπορεί… Μπορούμε;…
                                                                                       Μαρία Μπαλτατζή
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά)

Δημήτρης Παπαδόπουλος-Αστυφύλακας
Αχιλλέας Δημητριάδης-Πρόεδρος
Βάσω Μαυρίδου-Κωνστάνς, Τρελή Της Μονμάρτ
Παντελής Μιχαλακάκης-Χρηματομεσίτης, Ερευνητής Πετρελαιοπηγών
Χριστίνα -Ανθοπώλης
Μαρία Μπαλτατζή-Τρελή Του Σαγιώ
Γιούλα Πομπόρτση-Βαρώνη
Αργυρούλα Οικονομοπούλου-Γκαμπριέλ, Τρελή του Πασί
Μαίρη Σείσογλου-Ίρμα
Βλάσης Σιώμος-Πιέρ
Ελένη- Εφημεριδοπώλης, Λαχειοπώλης
Βασιλική Χαραλαμπίδου-Παλιατζού

Σκηνοθεσία/Διδασκαλία Ρόλων-Επιμέλεια Σκηνικών/ Κοστουμιών/ Μουσικής/ Συγγραφή Στίχων Τραγουδιών: Μαρία Μπαλτατζή

Ώρα Προσέλευσης: 19.30    Ώρα Παράστασης: 20.00 
Διάρκεια: 100΄ (με 1 διάλειμμα)
Θέσεις περιορισμένες / Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση
Τιμή εισιτηρίου: 10€ (με ποτό)  Φοιτητικό/Κάρτα Ανεργίας: 7€

Ολύμπου 88 (Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά)
Τηλ.2310272909-2310285452-69741950797777
e-mail:politeiatheatrou@gmail.com

Ζαν Ζιρωντού (Hippolyte Jean Giraudoux) 1882- 1944) Γάλλος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και διπλωμάτης. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους Γάλλους δραματουργούς του Μεσοπολέμου. Το έργο του διακρίνεται για την κομψότητα του ύφους και την ποιητική φαντασία. Κυρίαρχο θέμα στα έργα του είναι οι σχέσεις ανδρών-γυναικών ή σε ορισμένες περιπτώσεις ένα απραγματοποίητο ιδανικό.
Με λαμπρές σπουδές, δυο φορές τραυματίας στον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο και Ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής, υπηρέτησε σε διπλωματικές και διοικητικές θέσεις, συγγράφοντας συγχρόνως μυθιστορήματα. Στράφηκε τελικά προς το θέατρο, μετά την γνωριμία του με τον κωμικό Λουί Ζουβέ, που σκηνοθέτησε και ερμήνευσε τα σπουδαιότερα έργα του.
Όπως και άλλοι δραματουργοί της δεκαετίας 1930-1940, «ξαναέγραψε» τους αρχαίους ελληνικούς μύθους ιδωμένους από μια σύγχρονη οπτική. Αναμείγνυε το τραγικό και το ελαφρύ με ασυνήθιστες εικόνες απαράμιλλης κομψότητας και ποίησης. Θεατρικά του:
Ζήγκφρηντ,1928-Αμφιτρύων 38,1929-Ιουδήθ,1931-Ιντερμέτζο,1933-Τέσσα,1934-Ο πόλεμος της Τροίας δεν θα γίνει,1935-Συμπλήρωμα στο ταξίδι του Κουκ,1935-Το αυτοσχέδιο του Παρισιού,1937-Ηλέκτρα,1937-Άσμα ασμάτων,1938-Οντίν,1939-Ο Απόλλων του Μπελλάκ, 1942-Σόδομα και Γόμορρα,1943-Η τρελή του Σαγιό,1943