ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ: ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ της Μαρίας Μπαλτατζή 2017-2018

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ παρουσιάζει

Το Κούρεμα… Των Αμνών!!!

Κάθε Κυριακή

από 29 Οκτωβρίου έως 17 Δεκεμβρίου(8 παραστάσεις)

Σημείωμα Σκηνοθέτιδος

Το Κούρεμα Των Αμνών, η ευρηματική αυτή καυστική κοινωνική-πολιτική σάτιρα με το ευθύβολο χιούμορ της γελοιογραφίας, βασίζεται στο Σακάκι Που Βελάζει (1976) του Βούλγαρου συγγραφέα Στανισλάβ Στρατίεβ, σε διασκευή, επεξεργασία και επικαιροποίηση κειμένου της γράφουσας. Το έργο θίγει το ζήτημα του παραλογισμού ενός συστήματος, το οποίο παγιδεύει και τελικά συνθλίβει τον πολίτη, εξαναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει τον ανάλγητο λαβύρινθο των διαδρόμων του δημοσίου. Ένα Σύστημα που παραμένει ισχυρό μιας και αυτοσυντηρείται μέσα από την καχυποψία της εξουσίας, τον σχολαστικισμό των δημοσίων υπαλλήλων, την ευθυνοφοβία, την εμμονή στο γράμμα του νόμου και την παράνοια ενός πολύμορφου και αδηφάγου μηχανισμού, εντός του οποίου οι έννοιες «άνθρωπος» και «κοινή λογική» είναι, εξ ορισμού, αποκλεισμένες. Η σουρεαλιστική αυτή «πραγματικότητα» εμπλέκει διοικούντες και διοικούμενους σε ένα τραγελαφικό αδιέξοδο χαμένου χρόνου, αναστέλλοντας, έτσι, κάθε εξέλιξη, κάθε δημιουργική δραστηριότητα.

Ωστόσο, το Κούρεμα Των Αμνών δεν καταγγέλλει μόνο τη Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας. Καυτηριάζει και καταγγέλλει, επίσης, μέσα από την σάτιρα, την απύθμενη ευρηματικότητα της κρατικής εξουσίας στο να εφευρίσκει τρόπους για να επιβάλλει φόρους, πρόστιμα, ποινές… για αιτίες που μόνον το Θέατρο Παραλόγου μπορεί να περιγράψει, εάν τελικά είναι και αυτό σε θέση να συλλάβει όσα η νοσηρή φαντασία του κρατικού μηχανισμού αδιάκοπα σκαρφίζεται για να κυβερνά, να δεσπόζει και τελικά να συντρίβει τον πολίτη «τυλίγοντάς τον σε μια κόλα χαρτί»!

Και ο πολίτης; Φέρει άραγε ευθύνη για τα γρανάζια αυτής της σατανικής μηχανής που του αφαιρεί μυαλό, ψυχή, διάθεση για ζωή και συχνά τον οδηγεί ακόμη και στην τρέλα ή και-όχι σπάνια στις ημέρες μας-στην αυτοκτονία;

Η απάντηση στο Κούρεμα Των Αμνών είναι «οπωσδήποτε, ναι». Κι αυτό γιατί παραδίδεται άνευ όρων σ’ ένα σύστημα τέρας, που και ο ίδιος, όμως, έχει συντηρήσει ή και μεγεθύνει ακόμα μέσα από την ανοχή του ή και την ενθάρρυνσή του με την απολίτικη, αδιάφορη ή μικροσυμφεροντολογική στάση του. Μια ευνομούμενη Πολιτεία αποτελείται από συνειδητοποιημένους πολίτες με άποψη για το Κράτος που επιθυμούν να έχουν. Δυστυχώς, οι πλειοψηφίες υποκύπτουν πολύ εύκολα στην παγίδα του Φόβου που επιμελώς φροντίζει η απρόσωπη εξουσία να εμφυσήσει στους περισσότερους, μέσα από τους Φορείς του. Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι η μετάλλαξή τους από πολίτες σε φοβισμένα ανθρωπάκια που τελικά φτάνουν να φοβούνται τον ίδιο το φόβο τους. Αυτός ο φαύλος κύκλος οδηγεί, θα τολμούσα να πω, στην κοινωνία που περιέγραψε ο Τζωρτζ Όργουελ. Μια κοινωνία αποτελούμενη από αποχαυνωμένες μάζες ρομποτοειδών χωρίς προσωπικότητα, χωρίς καμιά δυνατότητα να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή απόφαση για την ίδια τους τη ζωή. Η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη και αποφασισμένη πριν καν γεννηθούν. Καθήκον και δικαίωμά τους είναι μόνον να υπακούν και να εκτελούν όσα η Παγκόσμια, πλέον, Εξουσία ορίζει, καθορίζει και επιβάλλει. Μοιάζει σαν μια τεράστια Σατανική Αράχνη που πλέκει υπομονετικά τον ιστό της με τελικό σκοπό να παγιδεύσει όλους όσους κατοικούν σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο και βασανισμένο πλανήτη (για όσον καιρό ακόμη θα συνεχίσει, βέβαια, να υπάρχει). Ο κόσμος όλος καταλήγει να χωρίζεται σε κυρίαρχους και κυριαρχημένους. Με τους δεύτερους να μην μπορούν να γλιτώσουν από τους κανόνες του παιχνιδιού, που με ακρίβεια σημαδεύουν το «τέλος τους».

Η φυγή, όμως, από μια τέτοια «πραγματικότητα», μια δίψα της καρδιάς και του νου, μια ανάγκη ζωής, είναι κι αυτή μια «πραγματικότητα». Ο πόθος για αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό, αυτεξουσιότητα είναι κυρίαρχο συναίσθημα για κάθε αληθινά ανθρώπινο ον. Κάποιοι ελάχιστοι και «διαφορετικοί», ρομαντικοί και αμετανόητοι, επιμένουν να ελπίζουν ακόμα στο θαύμα της εξέγερσης των πολλών και αδικημένων εναντίον όσων γκρέμισαν και συνεχίζουν να γκρεμίζουν τα όνειρά μας, να ακυρώνουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας, στέλνοντάς τους για άλλη μια φορά μετανάστες στα πέρατα της γης. Και φυσικά αυτοί «οι άλλοι» πρέπει να απομονωθούν από το σύστημα, να χαρακτηρισθούν «άκρως επικίνδυνοι». Ένα είναι σίγουρο!

Αν δεν γίνουμε πολλοί οι «επικίνδυνοι», η «επικίνδυνη» κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε σήμερα, θα γίνει ανεξέλεγκτη. Και αλίμονο στους ηττημένους! Αλλά δεν πειράζει! Ευτυχώς, τουλάχιστον έχουμε «Δημοκρατία»!!! Και ευτυχώς που είμαστε λογικοί, τόσο που να κατανοούμε πλήρως την τέλεια διεθνή παράνοια που ορίζει και καθορίζει τις τύχες όλων απανταχού της ταλαίπωρης αυτής γης.

Λίγα Λόγια Για Το Έργο

Ένας από τους ήρωες του έργου, ο Αλέξης Πανταζής, Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο, καλείται να πληρώσει φόρο και πρόστιμο για το πρόβατο που δήθεν εκτρέφει, επειδή τυχαίνει να διαθέτει ένα μαλλιαρό σακάκι. Πέφτει, έτσι, εξαιτίας μιας γελοίας παρεξήγησης, θύμα της δυσκαμψίας της γραφειοκρατίας και παγιδεύεται μέσα σε στοίβες εγκυκλίων, οδηγιών και αναφορών. Η Οδύσσεια του ήρωα στην αναζήτηση και τελικά παραδοχή της Αλήθειας σκοντάφτει στο απροσπέλαστο τείχος γραφείων, διαδρόμων, υπευθύνων και χαρτογιακάδων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι στο πείσμα όποιας κοινής λογικής, αρνούνται να παραδεχθούν ότι μπορεί το σύστημα να κάνει λάθος και ο «άνθρωπος» να έχει το δίκιο με το μέρος του. Η αισιοδοξία για το ανθρώπινο γένος έρχεται μέσα από την αποφασιστικότητα και την μαχητικότητα του Αλέξη να παλέψει μ’ αυτό το τέρας της γραφειοκρατίας και να μην υποκύψει στην παράνοια του συστήματος, γεγονός που τον εντάσσει σ’ αυτούς τους «λίγους», τους «τρελούς», που το σύστημα αλλά και όλα τα φοβισμένα ανθρωπάκια θέλουν να εξαφανίσουν από προσώπου γης. Το μεν σύστημα επειδή τους θεωρεί εγκληματικά επικίνδυνους για τα σχέδιά του, τα δε φοβισμένα ανθρωπάκια επειδή του θυμίζουν τη δική τους δειλία να αντιδράσουν και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Τελικά «το σύστημα» μπροστά στην ανυποχώρητη αντίσταση του Αλέξη θα εφεύρει τρόπο να τον δικαιώσει, έστω και αν η λύση που θα δώσει θα βρεθεί και πάλι μέσα από τη γραφειοκρατική διαδικασία, έτσι που να μην φανεί ότι υπαναχωρεί ή ότι-αλίμονο-θα μπορούσε να έχει κάνει λάθος! Σε αντίθεση με την ανυποχώρητη αγωνιστικότητα του Αλέξη, υπάρχει ο «Άνθρωπος» εγκλεισμένος σε ένα κουβούκλιο ασανσέρ, ο οποίος έχει αποδεχθεί τη μοίρα του και, μάλιστα, προσφέρει και υπηρεσίες στο σύστημα, έστω και καθηλωμένος. Ο συμβολισμός είναι προφανής. Ο «Άνθρωπος του Ασανσέρ» είναι ο πόθος και ο τελικός στόχος της Παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων!

Και ο πόθος και τελικός στόχος ο δικός μας είναι αυτός που ο Φυσικός Νόμος-και μόνον αυτός- ορίζει!

« Η υπεροχή μιας ουσίας σε βάρος της αντίθετής της είναι αδικία.

Γι’ αυτό ακολουθεί μια αντίδραση που οδηγεί στην αποκατάσταση της ισότητας. Ο Νόμος στο βασίλειο της φύσης είναι η δικαιοσύνη και ο φυσικός κόσμος κυβερνιέται με κανόνες και τάξη», Αναξίμανδρος.

Για την ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Μαρία Μπαλτατζή

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά)

Αχιλλέας Δημητριάδης: Άνθρωπος

Βάσω Μαυρίδου: Δημόσιος Υπάλληλος

Στέφανος Μαυρομάτης: Κομμωτής, Γιος Ανθρώπου

Παντελής Μιχαλακάκης: Αλέξης Πανταζής, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Αλίκη Μπράβου: Κλειώ, Φίλη Αλέξη

Αργυρούλα Οικονομοπούλου: Ψυχίατρος

Φανή Χατζημπάρμπα: Χωρική, Σύζυγος Ανθρώπου, Υπάλληλος

Σκηνοθεσία-Επιμέλεια Σκηνικών/Κοστουμιών/Μουσικής/Flyer-Poster:

Μαρία Μπαλτατζή